پس از آشنایی با اجزای دوربین های عکاسی و همینطور اصول اولیه عکاسی در این مقاله قصد داریم با چند رکن اصلی از تنظیمات دوربین عکاسی که می تواند شما را در گرفتن بهتر عکس ها یاری کند آشنا شویم.
همانطور که در مقاله “آشنایی با لنز، فاصله کانونی و زاویه دید” اشاره شد، زاویه دید به دو فاکتور وابسته است. این دو فاکتور عبارتند از فاصله کانونی و ابعاد حسگر. زاویه دید دوربین عکاسی با استفاده از ابعاد حسگر قابل محاسبه است. برای این منظور کافیست که نسبت ابعاد حسگر فول فریم را نسبت به ابعاد حسگر دوربینمان بدانیم. ﺑﺮﺍی ﻣﺜﺎﻝ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺣﺴﮕﺮﻫﺎی APS-C size ﺩﺭ ﺍﮐﺜﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی SLR ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺷﺼﺖ ﻭ ﺷﺶ ﺻﺪﻡ (66%) ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺣﺴﮕﺮ ﻓﻮﻝ ﻓﺮﯾﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻌﺒﺎﺭﺗﯽ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺣﺴﮕﺮ ﻓﻮﻝ ﻓﺮﯾﻢ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﯾﮏ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺴﮕﺮ APS-C size ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻗﻄﻊ ﺣﺴﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﺑﺮ 1.5 ﺍﺳﺖ. (ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﮐﺎﻧﻦ، ﺍﯾﻦ ﻋﺪﺩ ﻣﻌﺎﺩﻝ ۱.۶ ﺍﺳﺖ.) ﺑﺮﺍی ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﺎﻧﻮﻧﯽ ﻟﻨﺰ ﻓﻮﻝ ﻓﺮﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪی ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻟﻨﺰ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻴﺪﻫﺪ، ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﺎﻧﻮﻧﯽ ﻟﻨﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺪﺩ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﺣﺴﮕﺮ ﺿﺮﺏ ﮐﻨﻴﻢ. ﻣﺜﻼ ﻟﻨﺰ ﮐﻴﺖ ﺍﮐﺜﺮ دوربین ها ﮐﻪ ۵۵-۱۸ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮی ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩی ﻣﻌﺎﺩﻝ ﯾﮏ ﻟﻨﺰ ۸۲.۵-۲۷ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮی ﺩﺍﺭﺩ. (۱۸ ضربدر ۱.۵ = ۲۷ و ۵۵ ضربدر ۱.۵ = ۸۲.۵)
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮﯾﺪ ﻟﻨﺰ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﺩﻗﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﺜﻼ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﻟﻨﺰ ﻭﺍﯾﺪ ۲۸ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮی ﺩﺍﺭﯾﺪ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺼﺐ ﺍﯾﻦ ﻟﻨﺰ ﺑﺮ ﺭﻭی ﯾﮏ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺑﺎ ﺣﺴﮕﺮ APS-C size ، ﻋﻤﻠﮑﺮﺩی ﻣﻌﺎﺩﻝ ﯾﮏ ﻟﻨﺰ ۴۲ ﻣﻴﻠﻴﻤﺘﺮی ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻟﻨﺰی ﻭﺍﯾﺪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ.
ﻧﮑﺘﻪ دیگری که اینجا قابل ذکر است در مورد دیافراگم لنزهاست. بعداً در مقاله ای بطور کامل توضیح می دهیم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻋﻤﻖ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﺍﺩ. ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻦ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﮔﯽ ﺷﻌﺎع های ﻧﻮﺭی ﺷﺪﻩ، ﺍﺯ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻋﮑﺲ ﻣﻴﮑﺎﻫﺪ، ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﻪ ﺍی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻉ ﻫﺎی ﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﻟﺒﻪ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺎﻉ ﻫﺎی ﻧﻮﺭی ﺷﺪﻩ ، ﺩﻗﺖ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﮐﻢ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﺎﻓﺮاﮔم های ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ۱۶ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑﻪ diffraction ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ .ﺍﺯ ﻁﺮﻓﯽ دریچه ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﻮﺍﺭﺿﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﻫﺶ ﺷﺪت ﺷﺎﺭپ ﺑﻮﺩﻥ ﻋﮑﺲ (یا سافت شدن عکس) ﻭ ﯾﺎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﻋﮑﺲ (vignetting) ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻟﻨﺰﻫﺎی ﻭﺍﯾﺪ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺍﮐﺜﺮ ﻟﻨﺰﻫﺎ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﻟﻨﺰ ﺩﺭ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻤﯽ ﻣﻌﺎﺩﻝ۱ ﺗﺎ۳ ﺍﺳﺘﺎپ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺁﻥ ﻟﻨﺰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﺠﺰ ﻟﻨﺰﻫﺎی ﮔﺮﺍﻧﻘﻴﻤﺖ ﺳﺮی L ﮐﺎﻧﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺗﺮﯾﻦ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻫﻢ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺭند.
دو عکس زیر با استفاده از لنز کیت ۱۸-۵۵ میلیمتری کانن در حالت واید (۱۸ میلیمتری) از یک صفحه سفید گرفته شده است. عکس سمت چپ با دیافراگم حداکثر یعنی f=3.5 و عکس سمت راست با دیافراگم بسته تر f=8 گرفته شده است. همانطور که دیده می شود بستن دیافراگم پدیده تاریک شدن گوشه های عکس را اصلاح می کند.
حساسیت فیلم و حسگر (ISO)
ISO یا حساسیت (International Standard Organization) عبارت است از ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺣﺴﺎﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﮑﺎﺳﯽ (ﯾﺎ ﺣﺴﮕﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ) ﺑﻪ ﻧﻮﺭ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ISO ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺣﺴﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ . ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮﺍی ﺁﻧﮑﻪ ﻋﮑﺲ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﮐﻤﺘﺮی ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ، ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﮐﻢ ﻧﻮﺭ، ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﯾﺎ ﻣﺤﻴﻄﻬﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﮐﻢ ﻧﻮﺭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ISOﻫﺎی ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻭ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ، ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ISOﻫﺎی ﭘﺎﯾﻴﻨﺘﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻓﻴﻠﻢ ، ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺫﺭﺍﺕ ﺷﻴﻤﻴﺎﯾﯽ ﺣﺴﺎﺱ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺒﺮﻧﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﺮ ﺫﺭﻩ یا grain ﺣﺴﺎﺱ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ، ﭼﻮﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ، ﺷﻌﺎﻋﻬﺎی ﻧﻮﺭی ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ. ﻟﺬﺍ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻋﮑﺲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﻭﯾﺖ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺧﺎﻁﺮ ﺍﺯ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻋﮑﺲ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻟﺬﺍ ﯾﮏ ﻓﻴﻠﻢ ISO 1600 ﮐﻴﻔﻴﺖ ﭘﺎﯾﻴﻨﺘﺮی ﺍﺯ ﯾﮏ ﻓﻴﻠﻢ ISO 100 ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭ ﺣﺴﮕﺮﻫﺎی ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺣﺴﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎﺕ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺣﺴﮕﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﻮﯾﺰ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺍﺯ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻋﮑﺲ ﮐﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ شاتر، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻋﺪﺍﺩی ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ :
۲۵ ….. ۵۰ ….. ۱۰۰ ….. ۲۰۰ ….. ۴۰۰ ….. ۸۰۰ ….. ۱۶۰۰ ….. ۳۲۰۰ ….. ۶۴۰۰
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻴﮑﻨﻴﺪ، ﻫﺮ ﻋﺪﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪﻥ ﻋﺪﺩ ISO ، ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎپ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺣﺴﺎﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
همانطور که در مقاله “نوردهی Exposure” اشاره شد ﺑﺮﺍی ﺁﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﻪ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺳﺮﻋﺖ ، ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻭ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺳﺮﻋﺖ شاتر ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻋﺪﺍﺩی ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ در مقالات بعدی بیشتر در مورد سرعت شاتر و اثرات آن بر عکس صحبت خواهیم کرد:
۱ … ۲/۱…. ۴/۱ … ۸/۱ … ۱۵/۱ … ۳۰/۱ … ۶۰/۱ … ۱۲۵/۱ … ۲۵۰/۱ … ۵۰۰/۱ … ۱۰۰۰/۱ … ۲۰۰۰/۱ … ۴۰۰۰/۱ … ۸۰۰۰/۱
ﻫﺮ ﻋﺪﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪﻥ ﺳﺮﻋﺖ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎپ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﺳﺮﻋﺖ ۵۰۰/۱ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺩﻭ ﺍﺳﺘﺎپ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻋﺖ ۱۲۵/۱ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺨﺮﺝ ﮐﺴﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﻣﺜﻼ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ۵۰۰ ﻭ ﯾﺎ ﻋﮑﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ۱۲۵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﮑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎپ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ، ﺑﺮﺍی ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻋﮑﺲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎپ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻤﻴﺰﺍﻥ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎپ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﯾﺎﺑﺪ . ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺜﻼ ﻫﻮﺍی ﺍﺑﺮی ﺑﺎ ISO= 100، ﺳﺮﻋﺖ 125/1 ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻭ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ 5.6 ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎﺷﺪ ، ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ 250/1 ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ 4 ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ 200 ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﺜﻼ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻋﮑﺲ بگیرید ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﻋﮑﺲ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮی ﺷﻮﺩ ﻣﺜﻼ ﺳﺮﻋﺖ ۱۰۰۰/۱ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﭼﺎﺭﯾﺪ ﺑﺮﺍی ﺣﻔﻆ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﮑﺲ ﯾﺎ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ۳ ﺍﺳﺘﺎپ (ﯾﻌﻨﯽ f=2) ﺑﺎﺯﺗﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻤﻴﺰﺍﻥ 3 ﺍﺳﺘﺎپ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ (ﯾﻌﻨﯽ ISO= 800) ﺣﺎﻝ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻟﻨﺰ ﺷﻤﺎ 5.6 ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻭﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻴﺪ. ﻣﺜﺎﻝ ﻓﻮﻕ ﻧﺸﺎﻧﺪﻫﻨﺪﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎی ﻓﺎﮐﺘﻮﺭ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺩﺭ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻧﻮﺭی ﺑﺎﻻ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺜﻼ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ۱۶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ، ﺑﺮﺍی ﺣﻔﻆ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻋﮑﺲ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺳﺮﻋﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ۳ ﺍﺳﺘﺎپ ﮐﻢ ﮐﻨﻴﺪ (۱۵/۱ ﺛﺎﻧﻴﻪ) ﻭ ﯾﺎ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻤﻴﺰﺍﻥ ۳ ﺍﺳﺘﺎپ (ISO= 800) ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ . ﺍﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺎﺭی ﻋﮑﺲ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻟﺮﺯﺵ ﺩﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻮژﻩ ﺷﻮﺩ. ﻟﺬﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﺩﻭﻡ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﺪ.
ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ISO ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺩ ﻓﻼﺵ ﺍﺳﺖ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩ ﻓﻼﺵ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ISO= 100 ، ﻓﺮﺿﺎ 3 ﻣﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ (ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻟﻨﺰ ﻭ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺍﺳﺖ) ﺣﺎﻝ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ 200 ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺩ ﻓﻼﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺶ ﻣﺘﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﺍﮐﺜﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺩﺍﺭﺍی ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ Program ﯾﺎ Autoﻫﺴﺘﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻧﻮﺭی ﻣﺤﻴﻂ، ﺩﯾﺎﻓﺮﮔﻢ، ﺳﺮﻋﺖ ﻭ ISO ﺭﺍ ﻁﻮﺭی ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﻧﻮﺭﺩﻫﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻝ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﭼﻪ ﻟﺰﻭﻣﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭﺭﺍﺑﻄﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ؟
ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩی ﺧﻮﺩ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﻴﺪﺍﻧﯽ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟ ﺳﻮژﻩ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺼﺪ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮژﻩ ﺛﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺳﻮژﻩ ﻣﺘﺤﺮک؟ ﺁﯾﺎ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻮژﻩ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻭ ﻓﻴﮑﺲ ﮐﻨﻴﺪ ﯾﺎ ﻣﻴﺨﺎﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ، ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻮژﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻟﻘﺎ ﮐﻨﻴﺪ ؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺎﯾﻠﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﻭ ﯾﺎ ﺗﺎﺭﯾﮑﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﺴﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ … ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺁﻣﺎﺗﻮﺭی ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩی ﺑﺼﻮﺭﺕ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﺭﻭی ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ (ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻﺕ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺷﺐ ، ﭘﺮﺗﺮﻩ ، ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻭ …) اما ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍرﯾﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻧﻤﻴﮑﻨﻨﺪ. ﺿﻤﻦ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ . ﺑﺮﺍی ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻤﻴﺰﺍﻥ ﺯﯾﺎﺩی ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻮﯾﺰ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻋﮑﺲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ …. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﮔﻴﺮی ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎی ﺳﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻣﺬﮐﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻮﺭﮐﻮﺭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺣﺎﻻﺕ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺧﺎﻁﺮ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺣﺮﻓﻪ ﺍی ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺕ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺽ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍی ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺕ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺿﯽ ﺍﺻﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
در مقاله بعدی با تنظیمات دوربین های عکاسی به طور کامل آشنا می شویم و یاد میگیریم چطور با تنظیمات حالت دستی دوربین های عکاسی عکس های بهتری بگیریم.
شما می توانید جهت سفارش چاپ عکس آنلاین در عکس نایت اقدام نمایید
