ورود/عضویت
از گذشته تا امروز دوربین عکاسی دارای تحولات زیادی بوده و آن چیزی که امروزه به عنوان دوربین عکاسی از آن استفاده میشود در گذشته به صورت کنونی خود نبوده است. جعبه سیاهی که برای دیدن کسوف توسط ابن هیثم استفاده میشد تا کشف ماده ثبوت توسط سرجان هرشل و ثبت اولین عکس در سال ۱۸۲۲ توسط نی یپس، همه و همه نشان دهنده سیر تکاملی دوربین عکاسی میباشد. آموزش ساختار و عملکرد اجزای دوربین عکاسی یکی از اصلی ترین و پایه ای ترین موضوعات در یادگیری عکاسی است چراکهﺩﺭک ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺗﻨﻈﻴﻤﺎﺕ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﺟﺰﺍی ﺍﺻﻠﯽ ﺁﻧﺴﺖ.
یک دوربین عکاسی به طور کلی از دو قسمت اصلی تشکیل شده است:
ﻟﻨﺰ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺍﻁﺎﻕ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﺪﻧﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﻔﺤﻪ ی ﺣﺴﺎﺱ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺟﺎی ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺛﺒﺖ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺻﻔﺤﻪ ی ﺣﺴﺎﺱ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ ﺣﺴﮕﺮ ﯾﺎ ﺳﻨﺴﻮﺭ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎی ﻓﻴﻠﻤﯽ یا آنالوگ، ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎیSLR ﻣﻌﻤﻮﻟﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﮐﺎﻣﻠﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍی ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺿﺮﻭﺭی ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ.
ﺍﺻﻄﻼﺡ Single Lens Reflex) SLR) ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺗﮏ ﻟﻨﺰ ﺑﺎﺯﺗﺎﺑﯽ ﺍﺳﺖ ، ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺩﻭ ﻟﻨﺰی ﺑﺎﺯﺗﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﻴﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﻭﺿﻊ ﺷﺪﻩ. ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎی ﺩﻭﻟﻨﺰی، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺸﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ، ﺩﺍﺭﺍی ﺩﻭ ﻟﻨﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻟﻨﺰ، ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﯾﻴﻨﻪ ﺍی ﺑﺎﺯﺍﻭﯾﻪ ۴۵ ﺩﺭﺟﻪ ، ﺑﺮﺭﻭی ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﻻی ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺩﺭ ﺑﻨﺪی ﻭ ﻓﻮﮐﻮﺱ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻟﻨﺰی ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺍ ﺭﻭی ﻓﻴﻠﻢ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ.
ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍی ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺩﻭ ﻟﻨﺰی ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﯽ. TLR (twin-lens reflex)
ﯾﮑﯽ ﺍﺯﻋﻴﻮﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ ﻋﮑﺎﺱ ﺍﺯ ﻁﺮﯾﻖ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ ﺭﻭی ﻓﻴﻠﻢ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ، ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﺎﺩﺭﺑﻨﺪی ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻮژﻩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺷﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ . ﺑﻌﻼﻭﻩ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﻭی ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﺍﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻮژﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﺑﺴﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﻴﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺎﺩﺭﺑﻨﺪی ﺳﺮﯾﻊ ﺭﺍ ﺑﺎﻣﺸﮑﻞ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ.
ﺑﺮﺍی ﺣﻞ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﺎﺕ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ SLR ﻁﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺶ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻟﻨﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺍ ﺭﻭی ﻓﻴﻠﻢ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﺩﻭﮔﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻁﺮﯾﻖ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺁﯾﻨﻪ ﺍی ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻟﻨﺰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﻴﺴﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﻌﻤﻮﻝ، ﺁﯾﻨﻪ ﺑﺎﺯﺍﻭﯾﻪ ۴۵ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻟﻨﺰ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﻟﻨﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﺑﺮﺳﺪ. ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺸﺮﺩﻥ ﺩﮐﻤﻪ ﺷﺎﺗﺮ، ﺁﯾﻨﻪ ﺑﺮﺍی ﮐﺴﺮی ﺍﺯ ﺛﺎﻧﻴﻪ (ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﮑﺎﺳﯽ) ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﻮﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻴﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﻭی ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺛﺒﺖ ﻋﮑﺲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﺠﺎی ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ. ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻨﺮ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﻟﻬﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﻭﻣﻮﺗﻮﺭی ﮐﻮﭼﮏ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍی ﺍﺻﻼﺡ ﻣﻌﮑﻮﺱ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻫﺎیSLR ﺍﺯ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﭘﻨﺞ ﻭﺟﻬﯽ (Pentaprism) ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ (ﺩﺭ ﻣﺪﻟﻬﺎی ﺍﺭﺯﺍﻧﻘﻴﻤﺖ ﺍﺯ Pentamirror ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ). ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺸﻮﺭ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﺟﻬﺖ ﺍﻓﻘﯽ ﻭ ﻋﻤﻮﺩی ﻣﻴﭽﺮﺧﺎﻧﺪ ﺑﻄﻮﺭﯾﮑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﻢ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺳﻮژﻩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﻼﻭﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺸﻮﺭ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺧﺎﻁﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯی ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﮑﺎﺱ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﻴﻦ ﻧﮑﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺩﺭ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯾﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺿﻮﺡ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ.
دسته ی دیگری از دوربین های عکاسی که جدیدا چندسالی است محبوب عکاسان شده دوربین های بدون آیینه هستند. برخلاف DSLR ها، دوربین‌های بدون آینه عملکرد بسیار ساده‌تری دارند. نور از درون لنز عبور می‌کند، به طور مستقیم به حسگر تصویر می‌رسد و منظره‌یاب الکترونیکی که جایگزین یک منظره‌یاب اپتیکی شده است؛ تصویر را نمایش میدهد.
در حالت عادی، شاتر دوربین‌های DSLR باز میشود و معمولا تا پایان عمل نوردهی باز می‌ماند. همان طور که در تصویر بالا نشان داده شد؛ به دلیل عدم وجود آینه و منشور در دوربین‌های بدون آینه، فاصله فلنج در این دوربین‌ها می‌تواند به طور قابل توجهی کوتاه‌تر باشد.
به همین علت، بدنه اکثر دوربین‌های بدون آینه نسبت به دوربین‌های DSLR باریکتر و سبکتر هستند.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﺑﻄﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ SLR ﺍﺯ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﺰﺍ ﯾﻌﻨﯽ ﻟﻨﺰ ﻭ ﺑﺪﻧﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ است.
ﻟﻨﺰ مجموعه ﺍی ﺍﺯ ﻋﺪﺳﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﻅﻴﻔﻪ ﺁﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﺩﻗﻴﻖ ﺑﺮﺭﻭی ﻓﻴﻠﻢ (ﯾﺎ ﺣﺴﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ) ﺍﺳﺖ.
ﺑﻌﻼﻭﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻟﻨﺰ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺍی ﺑﻨﺎﻡ ﺩﯾﺎﻓﺮﺍﮔﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩی ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺩﻣﮏ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻢ ﻭﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﻗﻄﺮ ﺁﻥ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻭﺭﻭﺩی ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
اتاقک تاریک یا بدنه دوربین محل قرارگیری سطح حساس به نور است. در دوربین های آنالوگ سطح حساس به نور یا حسگر نوری الکترونیکی از جنس سیلیکون (sensor) فیلم است و در دوربین دیجیتال به جای فیلم از سنسور استفاده شده است. بر روی سطح این سنسور که در حدود اندازه ناخن است، هزاران یا میلیون ها دیود کوچک حساس به نور در کنار هم قرار گرفته اند که هر یک از این دیودها یا سلول های نوری یک ولتاژ متناسب با شدت نور دریافتی ایجاد می کنند. این ولتاژ پس از تقویت شدن، در یک مبدل سیگنال آنالوگ به دیجیتال، از حالت ولتاژ به مقادیر ۰ و۱ تبدیل می شود.
ﺣﺴﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﺁﻧﺎﻟﻮگ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﻭﻅﻴﻔﻪ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺛﺒﺖ ﻋﮑﺲ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﭘﺮﺗﻮﻫﺎی ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﺴﮕﺮ، ﺳﻴﮕﻨﺎﻟﻬﺎی ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﺷﮕﺮ (Image Processor) ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺩﯾﺘﺎﻫﺎی ﺩﯾﺠﻴﺘﺎﻝ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺕ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻓﻴﻠﻤﯽ، ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎی ﻓﻴﻠﻤﯽ ﻓﺎﻗﺪ ﭘﺮﺩﺍﺯﺷﮕﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﺕ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. (ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺣﺴﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺍﻣﺘﺮﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻋﮑﺲ، ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪ ﻟﻨﺰ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻮﺛﺮ ﺍﺳﺖ.)
نمایاب پنجره ای است که برای مشاهده تصویر و تنظیم کادر عکس استفاده می شود. مشکلی که ممکن است نمایاب ایجاد کند، عدم تطابق تصویر نمایاب با تصویری است که از طریق لنز وارد دوربین می شود. به علاوه برخی از نمایاب ها تمام مساحت کادر قابل ضبط توسط دوربین را پوشش نمی دهند.
تنظیم نور با موارد زیر امکان پذیر است:
سلف تایمر از امکاناتی میباشد که تقریبا در تمام دوربین های عکاسی تعبیه شده است. سلف تایمر این امکان را به کاربر میدهد که با تنظیم زمانی تعیین شده دکمه شاتر فشرده شده و عکس ثبت شود. در واقع با تعیین زمان در سلف تایمر، فعال شدن شاتر در دوربین را تعیین میکنیم.
